Οι νύξεις περί Χέλμουτ Κολ και ελαστικών κριτηρίων προσφέρουν την πρώτη απάντηση. Η δεύτερη, προέρχεται από μια δήλωση, περίπου πριν από ένα χρόνο και κάτι, της Eurostat που έλεγε πάνω-κάτω ότι γνωρίζαμε πως η Ελλάδα δεν πληρούσε τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά κάναμε τα στραβά μάτια προκειμένου να επεκταθεί ο κύκλος των χωρών που θα προσχωρούσαν στο πιο πολυσυζητημένο νόμισμα.

Τέλος, μια τρίτη και πιο εμπεριστατωμένη απάντηση αποτελεί η συγκριτική ανάλυση των βασικών μακροοικονομικών μεγεθών (fundamentals) της χώρας πριν το ευρώ και ιδίως, από τη δεκαετία του '80 και ύστερα με την πορεία που αυτά έχουν παρουσιάσει, από το 2000-1 μέχρι το 2008. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Τη δεκαετία του '80, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα ήταν στα ύψη (γύρω στο 25%), η δραχμή είχε υποστεί αρκετές υποτιμήσεις σε σχέση με το δολάριο, το χρέος ήταν σε χαμηλά επίπεδα αλλά παράλληλα σε ανοδική τροχιά, ενώ οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται τα αναιμικά και διστακτικά κύματα της εκβιομηχάνισης της Ελλάδας από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έως το 1974, γεγονός το οποίο οδήγησε την ανεργία από το 2,7% το 1980 στο 12,0% το 1999. Το άλλο σκέλος της απλουστευμένης ανάλυσης που επιχειρείται εδώ είναι αν με το ευρώ, η πορεία και η βιωσιμότητα του χρέους βελτιώθηκαν, αν η ανεργία μειώθηκε, αν ο αναπτυξιακός ρόλος του τραπεζικού τομέα ενισχύθηκε, αν οι επιπτώσεις της κρίσης του 2008 θα είχαν οδηγήσει σε χρεοκοπία, έχοντας ως νόμισμα τη δραχμή κ.ο.κ.

Ωστόσο, αυτά αφορούν το τεχνικό κομμάτι. Το πραγματιστικό σκέλος της εν λόγω ανάλυσης-απάντησης, αφορά στη κουλτούρα. Στο Εδιμβούργο, στο όποιο ζω και κάνω μάστερ, ό,τι αποτελεί νόμο του κράτους θεωρείται κάτι το απαράβατο. Θα αναφέρω το πιο απλό παράδειγμα χάριν έμφασης. Ακόμα και οι πιο σκληροί μόρτηδες της πόλης, οι οποίοι εμφανισιακά έχουν 5 τατουάζ, 10 χαρακιές και βλέμμα διαπεραστικό, αν σε έναν χώρο απαγορεύεται το κάπνισμα, απλά δεν καπνίζουν. Θα πάνε παραδίπλα, όπου επιτρέπεται. Αν κατά τύχη ξεχαστούν, θα τους στηλιτεύσουν και χωρίς μαγκιές και αντιρρήσεις, θα συμμορφωθούν.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τον ελληνικό πολιτικό τρόπο σκέψης, ο οποίος θεωρητικά είναι περισσότερο ανεπτυγμένος, αλλά και με τον λαϊκό, μολονότι λιγότερο ανεπτυγμένος. Το συγκεκριμένο παράδειγμα μπορεί να μας κάνει να αναλογιστούμε τα ιστορικά και σύγχρονα πρότυπα συμπεριφοράς, όπως, επίσης, να αποτελέσει την τέταρτη και σημαντικότερη(;) απάντηση στο τρέχον ερώτημα.

Όπως μου είχε πει και ένας ομότιμος καθηγητής, «χρειάστηκε να περάσουν 600 χρόνια για να γίνει το Παρίσι επαρχία»….

*Ο Ηλίας Γεωργακόπουλος είναι επιστημονικός συνεργάτης του ΚΕΜΕΧ, ΕΚΠΑ και μεταπτυχιακός φοιτητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.

πηγή. protagon